Visreis Soroya
01-04-2016 tot 08-04-2016

Elk jaar gaan we met een groep van ongeveer 10 vissers vissen in Noorwegen of Ijsland. Dit jaar was er reeds een reis geboekt, maar een vriend van mij belde mij op met het ‘onozele’ idee om dit jaar 2 x erop uit te trekken naar Noorwegen. Wat initieel als grap was bedoeld werd uiteindelijk werkelijkheid. We gingen een tweede keer vissen in Noorwegen en niet zomaar de eerste de beste stek, maar het ‘walhalla’ van de zichzelf respecterende gullevisser : Soroya.

We hadden reeds veel verhalen gehoord over dit misterieuze eiland, het Skrei vissen en de records die daar keer op keer werden gebroken.

Volgens onze informatie stond Soroya een aantal trapkes hoger dan andere bestemmingen.
Om de datum te bepalen hielden we uiteraard rekening met de Skrei die ieder jaar vanuit de Barentszee naar de Lofoten maar vooral Soroya trok om zich daar voort te planten. Dit betekende dat we ten laatste begin april in de Breiviksfjord moesten aanwezig zijn.

Met de hulp van Marc van Roie, hebben we onze reis uiteindelijk vastgelegd op de eerste week van april.

De reis verliep niet zomaar zonder hindernissen, ons vertrek kwam in gevaar door een aantal terroristen (criminelen) die het nodig vonden hun ding te doen en de luchthaven in zaventem op te blazen. Dergelijke zaken zouden ons niet weghouden van Soroya, dus hebben we vlug het vertrek verplaatst naar Schiphol. Via 4 hops zijn we uiteindelijk toegekomen in Hasvik.

Gezien we maar met 3 personen waren was het Nilshuis ideaal; elk zijn eigen kamer.
Deze keer zouden we niet uit ons bed trillen door het gesnurk van collega vissers.
Dezelfde dag zijn we direct naar de accomodatie en boten gaan zien. De boten die we ter beschikking hadden waren de welbekende aluminium boten met een 50 PK Yamaha.Ideaal voor 3 vissers.
Wanneer men telkens naar een nieuwe plaats gaat vissen in Noorwegen, dan duurt het steeds een poosje vooraleer men het visgebied leert kennen. Door onderzoek van zeekaarten, uitproberen en praten met andere collega vissers weet men meer op het einde van de week dan in het begin. Ieder visgebied is anders.

In ons geval hebben we het voordeel dat Marc de nodige tijd uittrok om ons een stukje van zijn kennis te delen.
Marc verblijft reeds lange tijd op Soroya en ken het gebied als zijn broekzak.
Een groot voordeel is dat hij iedere dag zelf uit gaat varen en op elk moment weet welke vis zich waar bevind.

De eerste dag zijn we weest vissen op Skrei, want daarvoor was Soroya bekend. Dus zijn we uitgevaren naar het Breiviksfjord.

Vanuit Hasvik is dat toch een half uurtje varen. Eenmaal in het fjord aangekomen zagen we de bootjes van de beroepsvissers reeds dobberen, dus wij daar naartoe. Tussen die kleine bootjes lag er een enorme boot (60 meter) van de zeevaartpolitie, bijgevolg dachten we dat er controle was.
Eenmaal naderbij gekomen konden we zien dat die mannen niet aan het controleren waren maar zelf aan het vissen waren.

Het vervolg van de dag laat zich raden.

Skrei bij de vleet van formaten waar we in andere visgebieden zouden van opspringen.
Zoals steeds vervielen we in onze gewoonte en lieten pilker/ shad zakken naar de bodem, omdat zich daar steeds de vis bevind. Gedurende de ganse dag hebben we vollop Skrei gevangen van formaten tussen de 5 en 10 kg
De eerste dag was zoals we hadden verwacht, grote aantallen vis.
Ons quotum van 15 kg waren reeds zo goed als vol. Voor de ‘filees’ moesten we het niet meer doen.

Wanneer we s’avonds na het eten wat aan het soezen waren, kwam Marc bij ons langs. We vertelden ons de ervaringen van de dag en de grootte van de vis die we hadden gevangen.
Marc was niet onder de indruk. Marc leerde ons dat we onze gewoonte van het bodemvissen bij het vissen op Skrei moesten achterwege laten.

Hij toonde ons screenshots van de sonar waar grote scholen vis op te zien was.
Die school was niet belangrijk zei Marc, maar wel de speldepuntjes er juist boven.
Bleek dat die speldepuntjes in werkelijkheid veel groter waren. Dit was de zware Skrei, vissen van +30 kg.
Deze moest je er zien uit te pikken door op half water te vissen in plaats van in de modder. Deze tip was goud waard bleek later.

Bij het toekomen in de haven de eerste dag na het vissen zagen we in de visfilleerruimte een bak vol met levende ‘Kingscrab’.
We wisten dat deze krabben rond Soroya aanwezig waren maar hadden ze nog nooit gezien.

Eén van de krabben in de bak woog zomaar eventjes 5,7 kg. Werkelijk een ‘mooi’ monster. Bleek dat Johan de ‘zweedse Kok’ van het restaurant, deze met zijn kooien had gevangen. Johan is een jongeman van 59 jaar die een zeker ‘savoir vivre’ heeft. Hij is zelf fervent visser, skieer en bergbeklimmer. We spraken meteen af met Johan om één van de volgende dagen te vergezellen bij het ophalen van de krabben.

Ook hadden we via Marc vernomen dat een kleine week geleden Tschechische vissers ongeveer 30 Heilbotten hadden gevangen. Marc liet ons weten dat het totaal niet normaal was dat de heilbot zo vroeg in het jaar zo dicht onder de kust zat. Meteen vroegen we uiteraard hoe die heilbot te verschalken was. Zo langzaam als mogelijk binnendraaien van een shad was de wetenschap.

Onze oren suizden, heilbot daar konden we niet van slapen.

In al die jaren dat we reeds naar Noorwegen gingen vissen is slechts één van onze vissers erin geslaagd een heilbot te vangen.

Met de opgedane kennis van de eerste dag zijn we de daarop volgende dagen erop uit getrokken.

Eerst opnieuw naar het Breiviksfjord, de 100 meter lijn.Door de smeltende sneeuw had de Skrei zich naar dieper water teruggetrokken. Op de 100 meter aangekomen visten we tegen onze gewoonte in op half water. We begonnen op 30 meter diepte en lieten onze ‘Big Bob’ van 750 gram telken 5 meter zakken. Dit bleek inderdaad de juiste taktiek te zijn, de grote beesten namen big bob zonder problemen. We hebben wel niet de echt grote gevangen maar toch wel exemplaren van +20 kg. Na een tijdje vissen in het breiviksfjord, vertrokken we naar het vliegveld. Niet om naar huis te gaan maar om te vissen op de zandplaat voor het vliegveld. Het water was er ook rustiger dan in het Fjord. We visten elk met een ‘Sand Eel’ van savagegear. Inwerpen en zéér traag binnenhalen had Marc ons meegeven. Zelf verwachte ik niet veel omdat we reeds dikwijls op andere plaatsen Heilbot hebben proberen te vangen. Na korte tijd echter had ik een goede aanbeet en kon de vis haken. Er ontstond een zekere spanning op de boot, het zou dan toch niet waar zijn zeker?Na een korte dril van ongeveer 30 seconden, konden we de vis door het water zien. Ontchoogeling alom het was een gulleke van een kilo of 5. Toch een beetje een afknapper. Korte tijd later kreeg mijn vriend Diederik eveneens een aanbeet die hij kon haken. Deze dril zag er anders uit. De vis ging door het slip en vluchtte naar de bodem. Na een minuut of 5 drillen konden we een ovalen contour door het blauwe water zien.
Heilbot, de eerste voor Diederik. Eénmaal aan de oppervlakte ging de vis er terug vandoor. Een prachtig geluid, die slip die gierend doorgaat tot de vis de bodem bereikt. Diederik was onbesuisd en begon opnieuw aan het inreelen van de vis. Eenmaal aan de oppervlakte was de vis moe en werd die met een gaf binnengehaald. Eénmaal in de boot was de spanning van de boog. Ik denk voor Diederik de ‘tweede’ gelukkigste dag van zijn leven. Een moment die hij nooit zal vergeten. Diezelfde avond ving Diederik nog een stuk of 6 kleinere Heilbotten, die voorzichtig werden teruggezet.

Toegegeven die heilbot was ongeveer 1 meter, dus niet die staldeuren die we soms zien via vangstberichten, maar het maakt een mens wel even gelukkig, zeker als het de eerste is.

Zelf heb ik die keer enkel een aanbeet gevoeld maar niets gevangen. Hoe kan dat, hoe komt dat, wat is het verschil? We visten beide met een sand eel, de mijne was groen van kleur, die van Diederik was blauw. Ik begon mijzelf existentiele vragen te stellen en te twijfelen.

De volgende dag hadden we onze afspraak met Johan om 09:00 aan de filterruimte. We brachten alles in gereedheid en vertrokken met onze boot naar de plaatsen waar de King Crab zich ophoud. Vooraleer de netten op te halen moesten we nog wat bait vangen voor de kooien. Probleem was dat de bait, de kabeljauw, niet te groot mocht zijn. Dus we moesten erin slagen kleine kabeljauw (3 kg) te vangen in Soroya. Dit was niet zo eenvoudig. Na ongeveer 15 minuten vissen hadden we uiteindelijk onze lichtgewichten gevangen een vaarden we door naar de eerste kooi, ergens in een Fjord niet ver van Hasvik. We hadden afgesproken om om de beurt een stuk van het werk te doen om de kooi op te halen. De kooi die op de bodem ligt is verbonden met een touw van ongeveer 150 Meter. De eerste meters is OK de laatste meters is NOK. Dit is echt beulenwerk en blijkbaar doet Johan dit op andere momenten alleen. De eerste kooi werd binnengehesen. De kooi was groter dan de boot en Johan moest half over de boot jongleren om de king Crab uit het net te halen.

Mij lijkt het zeer riskant, wetende dat Johan dit werk soms alleen doet. Je hoeft slechts overboord te vallen en het is gedaan. Dan ben je zelf bait voor die beestjes. De kooien waren goed gevuld en de bait in de kooi was op de graat opgegeten. Voorzichtig hielpen we de krabben uit het net halen. De krabben waren mak, misschien een beetje groggie van de rit naar de oppervlakte. Er bleken zowel vrouwtjes ald mannetjes in de kooi te zitten. De vrouwtjes hebben naast de lekkere poten ook de zwarte eitjes, die als delicatesse gelden. Die eitjes worden opgegeten zoals ze uit de crab komen. Uiteindelijk hebben we ongeveer 20 kg krabbepoten gevangen.

Na het ophalen van de krabbenetten en wat scenery trips, stelde Johan voor om heilbot te vissen op de zandplaat voor het Fjord. Na ongeveer 10 minutjes vissen was het weer prijs: een heilbot van ongeveer 10 kg lag na wat drillen te spartelen in de boot. Diederik had het weer gedaan. Op de terugvaart werd er onderhandeld met Johan om wat poten. Zeer snel kwamen we tot het besluit dat 8 kg poten van King Crab kon worden geruild voor 20 kg Kabeljauw filets, 1 Heilbot van 10 kg en een fles Cognac die we hadden meegebracht.
Die avond was een godenmaaltijd.
De poten werden ongeveer 15 min gekookt in water met 3% zout. Na het koken afschrikken in koud water, daarna opdienen, daarna opeten. De smaak van deze is niet te beschrijven, het is een godenmaaltijd die kreeft ver overtreft. Nu begrijp ik waarom de Noren twijfelen om de krab uit te roeien. De krab is lekker en waardevol voor de economie, maar ze vreet alles. Ze zit in de voorplantingsgebieden van de kabeljauw. Wat als die miljoenen crabben als een stofzuiger die broedgebieden leegroven? Misschien een implosie van de Skrei?

Tegen de middag na het eten waren we moe en hebben we nog wat gerust.

De heilbot bleef echter in ons hoofd spoken en zeker de plaats die Johan had aangewezen en de techniek van vissen die Marc ons geduldig had uitgelegd. We waren gewapend om nog eens uit te zetten in de namiddag, nietegenstaande dat de wind wat aanwakkerde. De wind was uiteindelijk onze bondgenoot. In feite waren alle parameters goed voor het vangen van heilbot. De stroming zat in het water zij het niet te veel. De wind zorgde ervoor dat we een mooi gebied konden afvissen. De Sand eels waren het bait waar de heilbot verzot op was. We waren aan het vissen boven een zandplaat. We wisten dat we zéér traag moesten binnen vissen. We wisten ook van Marc dat de heilbot rond de 40 meter diepte zat. Die namiddag hebben we een namiddag van ons leven beleefd. We maakten driften van ongeveer 150 meter voor het krabbefjord, bovenop de zandplaat. Bij iedere drift kregen we elk ongeveer 4 aanbeten. Een aanbeet is uiteraard niet een vis, zeker niet bij heilbot. Wanneer aanslaan is nog steeds een gevoel een intuïtie. Bij sommige aanbeten was ik passief. Ik hield mij in tot de vis in de hengel hing. Maar dat gebeurde niet, de vis was partij. Dus maar anders gevist en na enkele trekken toch aangestaan. Ik denk dat we 50% van de aanbeten ook hebben geland. Het resultaat van 2 uur vissen was 6 gelande heilbotten varierend van 10 kg to 18kg. Ik denk dat we in totaal in die tijd ongeveer 12 vissen hebben geland.
 Op verschillende momenten hadden we een dubbel strike, een beetje zoals bij het bowlen. We zaten allebei tesamen heilbot binnen te halen. Op die momenten moesten we het alleen rooien. Hengel in linkerhand, gaffen met de rechterhand. Op een bepaald moment had Diederik éne aan de haak die naar de oppervlakte kwam. De gehaakte heilbot werd warempel gevolgd door een andere heilbot welliswaar niet gehaakt. Het kon niet op. Het vissen op heilbot deed mij wat denken op het vissen op schar in de Noordzee. Ze waren alleen veel groter, spectaculairder. Maar ze waren even overvloedig aanwezig. Uiteindelijk zijn we na 2 uur vissen gestopt, gezien de wind begion toe te nemen. We zijn niet gestopt omdat de vangst eruit was. Er kwam geen einde aan.

Het heilbot ‘festival’ was meteen ook de mooie afsluiter van de reis naar Soroya. Die momenten zal ik nooit vergeten. Herinneringen zijn mooi.

Uiteindelijk denk ik dat we een mooie ervaring hebben opgedaan omdat we het beste visgebied van Noorwegen hebben uitgekozen. Veel van dit success is gebaseerd op informatie van lokale mensen en een gedeelte geluk uiteraard. We zijn reeds vele malen weest vissen naar Noorwegen maar Soroya slaat alles.

Het grote verschil met andere visreizen is de begeleiding en info die je krijgt van een ervaren visser als Marc van Roie, die het gebied als zijn broekzak kent en de nodige tijd uitrekt om met iedere groep zijn ervaringen te delen.
Onze groep die jaarlijks naar Noorwegen gaat vissen keek met argusogen naar onze vangsten. Ik denk dat ik hen niet lang zal moeten overtuigen om één van de volgende jaren Soroya op de kalender te zetten.

En in dat geval zal het wat mij betreft via Marc gebeuren!

Diederik de Teen & Peter Verscheure.